รีวิว ความรู้สึกหลังรับชม 

กูจะเซิร์ฟ …แต่พอดูจบแล้วบอกเลยว่า…กูจะบ้า

ฝันร้ายท่ามกลางแดดเผา กับการพังทลายของชายคนหนึ่ง

ที่มีนัยยะแฝงถึงอัตลักษณ์ “ชายแทร่” ในโลกที่ไม่เหลือที่ให้ผู้ชายธรรมดาได้ยืน

พร้อมบทสรุปสุดเคว้ง และพกพาอารมณ์หน่วงสมองกลับบ้าน!

The Surfer – กูจะเซิร์ฟ ไม่เป็นเพียงภาพยนตร์ที่ “แปลก” แต่หลายจังหวะ จัดว่า “หลุดโลก”  เลยก็ว่าได้…

มันคือการทดลองทางภาพยนตร์ที่ใช้ถ่ายทอดความสุดโต่งที่แฝงอยู่ในโครงสร้างอำนาจในสังคมชายเป็นใหญ่ ที่อาจไม่แสดงออกด้วยหมัดหรืออาวุธ แบบภาพยนตร์แอคชั่นบล๊อคบัสเตอร์ แต่อยู่ในรูปของ “การกดขี่” ผ่านสายตา การยึดครองพื้นที่ การบูลลี่สารพัด และการตัดสิทธิ์การดำรงอยู่ของ “ชายกระจอกไร้ความสามารถ” ที่ขัดแย้งกับภาพความเป็นชาย ในอุดมคติยูโธเปีย

ภาพยนตร์เปิดด้วยโครงเรื่องเรียบง่าย ชายคนหนึ่งเดินทางกลับมายังชายหาดในอดีต พร้อมลูกชาย เพื่อพามาดูบ้านหลังเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขา (และกำลังจะซื้อคืนเลยด้วย แต่กู้แบงค์ยังไม่เรียบร้อย)

แต่พระเอกกลับพบว่า ชายหาดบ้านเกิดของเขา ไม่ใช่ที่คุ้นเคยอีกต่อไป เมื่อกลุ่ม “เบย์บอย”  เจ้าถิ่นชายหาดแห่งนั้นทำหน้าที่เป็นเจ้าถิ่นครองพื้นที่ แล้วกีดกัน “คนนอก” ผ่านการบูลลี่ ขับไล่ ไม่ต้องมาเซิร์ฟที่หาดนี้ แม้จะเป็นหาดสาธารณะ แต่ในเมื่อเบย์บอยยึดครอง ใครหน้าไหนก็มาเล่นไม่ได้ 

แล้วแก๊งนี้ก็เต็มไปด้วยความแปลก วิปลาส ในระดับที่แม้แต่ตัวละครหญิงในเรื่องเองก็ถึงกับบอกว่า

“ให้พวกมันได้บ้าบอบนชายหาด ดีกว่ากลับบ้านไปตบเมียจนฟิลเลอร์จมูกพัง”

ซึ่งสื่อให้เห็นว่าความบ้าบอของคนกลุ่มนี้ จะมีแค่ที่หาดเท่านั้น

ความเป็นชายใน The Surfer ไม่ได้แข็งแกร่ง แต่ “เปราะบาง”

ตัวละพระเอก นิโคลัส เคจ ถ่ายทอดออกมาได้กดดันมากๆ และแสดงออกมาผ่านสีหน้าแววตาที่เจ็บปวดเครียด โกรธ โมโห เต็มไปด้วยพลังด้านลบสุดๆ … เพราะตั้งแต่เริ่มเรื่องมา หลายๆอย่างที่เขาเคยมี เคยเป็น หรือเคยพยายาม ก็ค่อยๆถูกผลักออกจากเขา ตัวพระเอกเขาไม่ใช่หัวหน้าครอบครัว ไม่ใช่นักสู้ และไม่ใช่ “อัลฟ่าแมน” ตามกรอบของอุดมคติ

 แต่เป็นชายที่บอบช้ำ หลงทาง และค่อยๆ สูญเสียศักดิ์ศรีในสายตาคนรอบข้าง ทั้งเมียเก่า ลูก หรือแม้แต่เพื่อนฝูง…

แต่ที่หาดนี้ เขากำลังจะกลายเป็นคนที่ “ถูกกดจนสูญเสียทุกสิ่ง” และต้องลุกขึ้นมาทำอะไรซักอย่างเพื่อทวงคืนมา…

สิ่งที่น่าสนใจคือวิธีการเล่าเรื่องที่ค่อยๆ นำเสนอความ “พังทลาย” ไปพร้อมกับจิตใจของตัวละคร

จากช่วงต้นที่เล่าเรื่องอย่างมีโครงสร้างชัดเจน แต่พอกลางๆเรื่อง ตัวภาพยนตร์เรื่องออกแนว “หลุดกรอบ” และ “ชวนอึดอัด” มากขึ้นเรื่อยๆ

แถมซาวด์ประกอบก็ไม่ได้ทำหน้าที่ “สร้างอารมณ์” แบบภาพยนตร์ปกติ หากแต่กลายเป็นองค์ประกอบที่ “รบกวนจิตใจ”

เสียงธรรมชาติกลับกลายเป็นเสียงข่มขู่ ที่ทั้งน่ากลัว และน่ารำคาญสุดๆในเวลาเดียวกัน

ภาพถูกตัดแทรกด้วยซีนแปลกๆ องค์ประกอบเหนือจริง ราวกับความทรงจำที่ถูกบิดเบี้ยว 

และในจังหวะท้ายเรื่อง ภาพยนตร์เรื่องนี้แทบจะไม่มีแก่นสารสาระอะไรให้เล่า แต่มันกลับเดือดดาลด้วยการประทุของ “อารมณ์” ตัวละครที่เต็มไปด้วยความสูญเสีย

จนเน้นหนักไปทาง “สภาวะของจิตใจ” แทน “เนื้อหาที่ต้องการเล่า”

ในแง่การตีความ The Surfer สามารถมองได้ว่าเป็น อีกหนึ่งผลงานที่ต้องการขยี้เรื่องของอัตลักษณ์ “ชายแทร่”  ความเป็นชายแบบดั้งเดิม ที่เต็มไปด้วยความรุนแรง กล้าหาญ ตรงไปตรงมา และหวงแหนบางสิ่ง แต่กลับไม่สามารถดำรงอยู่ได้ในโลกสมัยใหม่ที่เต็มไปด้วยการต่อสู้เพื่อพื้นที่ และการยอมรับมนุษย์เพศชายที่ในสังคมปกติ จะอ่อนแอและไร้อำนาจ ก็กลายเป็นคนที่ดูโหลยโท่ย กระจอก ไร้น้ำยา พึ่งพาอะไรไม่ได้ ในสายตาลัทธิชายแทร่

ในภาพยนตร์ได้ขยี้ในส่วนนี้แบบเข้มๆ ทั้งในส่วนของ กายภาพ (ถูกบูลลี่ ทำร้ายร่างกายสารพัดจนไม่สามารถเล่นในหาดได้) และ จิตใจ (จากการถูกทำให้รู้สึก “ไร้ค่า” ในฐานะพ่อ ในฐานะผู้ชายที่เมียทิ้งไปมีผัวใหม่ และในฐานะ “ตัวตน” จากคนที่เคยมีสิ่งต่างๆ กลายเป็นคนจรจัดในเวลาชั่วข้ามคืน)

ซึ่งจังหวะการเล่า ค่อนข้างช้าแบบ Slowburn เผาไหม้อย่างช้าๆ ซึมลึก จนเราเข้าใจบริบทตัวละคร และนำไปสู่การ เผาไหม้อย่างรุนแรง ในช่วงไคลแม็กซ์ …เพียงแต่ช่วงพีคๆของภาพยนตร์ อาจจะเป็นสิ่งที่ผู้ชม “น่าจะคิดไม่ถึง” หรือ “ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้” มากกว่า…

ซึ่งทั้งหมดที่ว่ามา ทำเอาคนดูอย่างเรา “ประสาทกิน” ได้ ตามคำโปรยของภาพยนตร์แบบครบถ้วนไม่เกินจริง 

ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจไม่เหมาะกับทุกคน เพราะมันไม่ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนใดๆ…ดูแล้วไม่มีความสุขเท่าไหร่ เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของพระเอกขาลุย แต่ภาพยนตร์ได้ให้ผู้ชมเกาะติดเรื่องราวของคนๆนึงที่กำลังจะถูกสังคมสุดเพี้ยนฝังเขาเอาไว้ที่ชายหาด และการตะเกียกตะกายจากหลุมนั่น เพื่อทวงความเป็นคนกลับมา

ถ้าคุณอยากเห็นคนๆนึง ถูกทำลายความเป็นคนทีละเล็กทีละน้อย  หรือชอบเสพงานภาพโทนร้อนๆ… หากคุณพร้อมจะอยู่กับความอึดอัด ความว่างเปล่า และคำถามที่ไม่มีคำตอบ…ลองหาเวลาไปดูได้ครับ

The Surfer อาจกลายเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ของ นิโคลัส เคจ เรื่องหนึ่ง ที่น่าจดจำ

และเราก็อยากให้ป๋าได้รางวัลอะไรซักอย่างจากภาพยนตร์เรื่องนี้จริงๆ…

แอดมิน AK47

—————–

—————–

—————–

  “นิโคลัส เคจ” ระเบิดฝีมือการแสดง จนคลื่นลุกเป็นไฟ  ทุ่มสุดตัวในการรับบทคนหัวร้อน พบ พวกสันดานเสีย โดยเฉพาะฉากไฮไลต์สุดบ้าคลั่งอย่าง “แดกหนูซะเถอะมึง!” ที่เขาถึงกับพกหนูปลอมติดตัวไว้ตลอดเพื่อให้เข้าถึงบทบาทสติแตกนี้ที่ถ้าไม่ใช่เขาเล่นก็คงไม่มีใครทำถึงเท่า!

“ผมพกไอ้หนูปลอมบ้านี่ไว้สองอาทิตย์ พร้อมใช้มันเป็นไม้ตายในฉากต่อสู้ หางของมันห้อยออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทุกคนที่กองถามว่า ‘นิคจะใช้หนูปลอมทำอะไร ทำไมเขายังเก็บมันไว้’ พวกเขาคิดว่ามันบ้า แต่ผมวางแผนทั้งหมดนี้ไว้ในหัวแล้ว”

โดยเคจได้เผยอีกว่าเขาได้รับไอเดียนี้มาจากหนึ่งในฉากสุดโดนเส้นของภาพยนตร์โรแมนติกคอมเมดี้เรื่อง “Sabrina” (1954) ผลงานกำกับของ “บิลลี ไวล์เดอร์” ซึ่งเป็นตอนที่ “ไลนัส” (ฮัมฟรีย์ โบการ์ต) ยัดมะกอกเข้าปากอีกหนึ่งตัวละครพร้อมตะโกนว่า “แดกซะ!”

“ฉากนี้ทำให้ผมหยุดหัวเราะไม่ได้ มันเป็นอะไรที่ตลกที่สุดเท่าที่ผมเคยดูมา ผมจึงได้ไอเดียพกไอ้หนูปลอมบ้านี่ไว้สองอาทิตย์”

ฉากแดกหนูสุดเดือดนี้ได้รับการตอบรับอย่างยอดเยี่ยมหลังจากการฉายรอบพรีเมียร์ที่ “เทศกาลหนังเมืองคานส์ 2024” การันตีการแสดงที่เข้าถึงอารมณ์ขั้นสุดของ “นิโคลัส เคจ” พร้อมฟาดคะแนนฝั่งนักวิจารณ์จากเว็บไซต์ Rotten Tomatoes ได้สูงถึง 87%

กูจะเซิร์ฟที่นี่ ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาห้าม

“The Surfer กูจะเซิร์ฟ”

1 พฤษภาคมนี้ ในโรงภาพยนตร์

————–